Relaties gunnen je een kijkje in de innerlijke spiegel en het beeld dat je ziet kan pijnlijk zijn, vooral wanneer datgene wat je over jezelf terugkrijgt je diep van binnen niet bevalt. Je kunt moeite hebben met kritiek en als reactie in de verdediging schieten. Of wat ook kan is vluchten. In dat geval besluit je om de bespiegeling te negeren. Je laat je niet door de ander zijn/haar woorden en/of gebaren raken en je houdt ten koste van de liefde, het (zelf)bedrog in stand.
Het eerste dat wij van iemand waarnemen is de buitenkant, de uiterlijke presentatie. Stoer gedrag, een harde opstelling of juist zeer gecontroleerd gedrag kan voor sommigen een manier zijn om een gevoel van innerlijke onzekerheid te verbergen. Hoe mooi en puur wij in oorsprong ook zijn, wanneer we diep van binnen niet in onze eigen innerlijke schoonheid geloven dan stralen wij dit ook niet uit. Het is in dat geval ook lastig om anderen in je binnenste toe te laten en genegenheid te schenken.
Wanneer iemand niet op een transparante en open manier expressie geeft aan zijn of haar innerlijke belevingswereld dan zet hij of zij als het ware een masker op. Het uiterlijke beeld zit dan niet met de binnenkant op één lijn. Zo’n ik wordt als het ware in tweeën gesplitst, hij of zij wordt dan een gespleten persoon. We zouden in zo’n geval ook kunnen zeggen: deze persoon is niet transparant. Hij of zij presenteert zich met een versluierde ik.
Wanneer er een verschil is tussen mijn innerlijke ik en mijn uiterlijke ik, omdat ik mijn binnenwereld niet naar vrijelijk naar buiten breng, kun je je afvragen: “is die persoon die ik aan anderen laat zien dan nep?” Hoewel het beeld niet zuiver is als ik een vertekend beeld van mijzelf laat zien, spreekt de uiterlijke vorm (zij het vervormd) toch ook de taal van onze innerlijke kern. Ik laat dan dus nog steeds mijn echte zelf zien, alleen komt mijn ware kracht dan zeg maar niet zuiver naar buiten. Net als bij een krakende muziekzender op de radio sta ik dan niet goed afgestemd op het juiste kanaal.
De buitenwereld reageert op het beeld waarmee wij onszelf presenteren. Wanneer dit dus een gebrekkige, imperfecte (vertekend) beeld is van de werkelijkheid (wij zijn in de kern namelijk niet imperfect), dan zullen we in relatie met anderen telkens worden geconfronteerd met het incomplete beeld dat we aan de buitenkant tonen. Met andere woorden: anderen zullen jou vanuit de onbewuste natuurlijke behoefte aan transparantie en liefde, jou net zolang op je uiterlijke misvormingen wijzen totdat jij je innerlijke waarachtigheid naar buiten brengt. Hoe hard jij ook je best doet om de boodschap te ontkennen door van je af te bijten of door te vluchten.
Emoties en gedachtes nemen we mee in onze manier van presenteren, mee in de uiterlijke vorm. Angsten, onzekerheden en negatieve overtuigingen ontnemen het zicht op de innerlijk waarheid. Zo kan weerstand in de vorm van bijvoorbeeld een onverschillige houding, starheid, boosheid of juist gemaakte vrolijkheid, voortkomen uit een onderdrukt zelf. Afweer of het uit de weg gaan van de confrontatie met jezelf is een signaal dat de energiestroom tussen binnen en buiten stagneert.
Wanneer we innerlijk en uiterlijk op één lijn willen brengen, zullen we onze gevoelens en gedachtes onder een vergrootglas moeten leggen. Ondermijnende overtuigingen en vastzittende emoties zullen we los moeten laten. Relaties kunnen je daarbij helpen. Zij wijzen je op je onvermogen om in harmonie met je waarheid te leven.
Ixion gaat over het wantrouwen van genegenheid en het afwenden van de liefde die in het zelf besloten ligt. Ixion gaat over zelfbedrog of: zelfontkenning. Het ego is van oordeel volmaakt en zonder zonde te zijn. Iedere tegenwerping wordt afgeweerd. Ixion gaat over het onvermogen om de hand in eigen boezem te steken en de weigering om het bewustzijn te verruimen. Het onvermogen om verantwoordelijkheid te dragen voor de persoonlijke ontmoeting met het zelf (= liefde). Hierdoor is er sprake van een onvermogen om de ander in het licht van liefde te ontvangen.