Alle berichten van

Twist en tweestrijd

In 2016 schreef ik een artikel met de titel: Eris en de strijd op het wereldtoneel. Daarin schreef ik het volgend: Eris is niet bereid om leugens te accepteren omwille van de lieve vrede. Zij zoekt de confrontatie en is niet bang voor een verstoord evenwicht. Zij is de drijfveer die vanuit woede en onvrede, met voorbedachten rade, onrust in de wereld brengt.

Dat Eris als beruchte onruststoker als actieve energie in de horoscopen terecht is gekomen, behoeft denk ik weinig uitleg. We hoeven maar om ons heen te kijken om hier het resultaat van te zien.
In de mythologie staat dat de komst van Eris als godin van tweestrijd werd gevreesd, dit vanwege de verdeeldheid en de ruzies die zij veroorzaakte. De Trojaanse oorlog is daar een voorbeeld van. Vanwege het onheil dat zij met zich meebracht, was zij niet erg geliefd en zagen de andere goden haar liever verdwijnen dan verschijnen.

Noem het toeval of niet, sinds de dwergplaneet Eris in 2005 werd ontdekt, lijkt er openlijk steeds meer op de spits te worden gedreven. De meningen tussen mensen, binnen gemeenschappen veroorzaken splijting en overal ontstaan er strijdtonelen.  De Corona uitbraak heeft alles wereldwijd nog eens extra op scherp gezet. Zelf zou ik deze Corona-virus wel willen vergelijken met de twistappel, de gouden appel van Eris waar de oorlog van Troje in de mythe mee begon. Veel mensen willen de oplossing en de vernietiging van de zogenaamde gifappel van Eris naar zich toetrekken. En veel mensen spreken zich uit over hoe dat het beste zou kunnen gebeuren.
*(Eris kwam op stoom toen zij in een vierkant aspect met Pluto kwam te staan in het voorjaar van 2019, waarbij Saturnus Pluto naderde in een conjunctie. Dit vierkant aspect tussen Eris en Pluto bleef een hele tijd actief. Momenteel is er sprake van een omslag, hoewel Eris en Pluto nog steeds verbonden zijn in een vierkantaspect ontstaat er beetje bij beetje steeds meer afstand tussen Pluto en Eris. De planeet Pluto trekt verder door het teken Steenbok, richting Waterman en laat Eris achter zich).

Volgens de mythe begon de Trojaanse oorlog met een ruzie tussen de godinnen Hera, Athene en Aphrodite. Deze ruzie werd aangezwengeld door Eris, uit wraak omdat zij niet was uitgenodigd op het huwelijksfeest van Peleus en Thetis. In de Trojaanse oorlog verdeelden vele helden zich over twee kampen en ook verschillende goden en godinnen lagen elkaar en de strijdende partijen dwars. Tijdens de oorlog brak ook nog eens de pest uit omdat de Griekse held (Agamemnon) de god Apollo tegen zich kreeg omdat hij een dochter van een priester tot slaaf had gemaakt. Kortom de hele oorlog was een langdurige aaneenschakeling van kommer en kwel. Op Wikipedia staat er over deze oorlog:
“Nadat Paris Helena mee had genomen naar Troje, trokken alle Grieken gezamenlijk ten strijde tegen Troje. Na een tienjarige strijd verloren de Trojanen de oorlog van de Grieken door de list met het paard van Troje.

Schattingen over het aantal manschappen en schepen dat zou hebben deelgenomen aan deze oorlog lopen nogal uiteen. Op basis van wat Homeros schrijft komt bijvoorbeeld historicus Barry Strauss tot de bevinding dat er minstens 100.000 manschappen aan iedere zijde streden, en dat er 1186 Griekse schepen in deze strijd betrokken zijn geweest.

Hoewel de meeste oude Grieken de (mythische) ontvoering van Helena als aanleiding van de Trojaanse Oorlog (die plaats zou hebben gevonden in de 13e of 12e eeuw voor Christus) beschouwden, wordt aangenomen dat de oorlog ter wille van economische belangen werd gevoerd. Het jaar 1184 v.Chr. is thans de meest geaccepteerde datum voor de Trojaanse Oorlog, omdat ook de archeologie aantoont dat rond die tijd de culturen van Kreta, het Griekse vasteland en Anatolië teloorgingen.”

Ook nu wordt er een strijd gevoerd in een tijd waarin de economische belangen zwaar wegen en de teloorgang van culturen lijkt te zijn ingezet. De verdeeldheid tussen mensen die zich uit in QR-codes, mondkapjes, vaccinaties enzovoorts veroorzaakt momenteel in de maatschappij veel strijd. Zoals ik hiervoor schreef is het opmerkelijk dat Eris in een vierkant aspect met Pluto kwam te staan in het voorjaar van 2019 en het is mijn indruk dat het aspect met Pluto, de energie van Eris als het ware heeft geactiveerd. Alsof Eris vanaf dat moment echt goed tot bewustzijn kon komen.

Eris is een felle strijdster. Maar waar Mars het persoonlijke belang verdedigt, valt Eris het te persoonlijk-gerichte handelen juist aan.
De vraag die we bij Eris kunnen stellen is: hoe maak je je punt duidelijk, je onvrede kenbaar, je boosheid zichtbaar als het onrecht zijn tol begint te eisen? Hoe doe je dat? Hoe transformeer je woekerende onvrede? Hoe komen maatschappelijke, wetenschappelijke, spirituele en religieuze tegenstellingen weer tot elkaar? Kortom hoe pak je onrecht aan, zonder als een wildeman (de Mars/Ares manier) om je heen te slaan?
Met de ontdekking van Eris lijkt er een zaadje gepland, een tegenkracht in wording en moeten we ons gaan beraden over hoe het anders moet.

Keer op keer raken we verstrikt in groteske bewegingen van onenigheid. Het oorlogsgeweld zit in onze genen. Door te strijden vanuit het motief anderen te overheersen vanuit een gevoel van superioriteit, waarbij de sterksten de zwakkeren proberen te onderwerpen en onder dwang een stelling te laten innemen, volgen we de weg van Ares (Mars) en die van deTrojaanse oorlog. Deze strijd kennen we en is al eeuwen aan de gang. Echt verder heeft het de mensheid niet gebracht, de uitkomst blijft keer op keer hetzelfde: er zijn geen winnaars enkel verliezers.
Eris houdt ons een spiegel voor en wil de absurditeit van de strijd die uit materialistisch oogpunt gestreden wordt blootleggen. Hoever willen wij gaan? Juist in een tijd waar de nood hoog is, zal het antwoord op deze vraag hopelijk tot een doorbraak leiden.

Meer over Eris staat te lezen in mijn boek: De Plutoïden, lichten van kosmisch bewustzijn

Fixatie

Fixeren is een woord die we bij Saturnus kunnen plaatsen. Saturnus is als de dop op de fles, als de zware deur voor de kluis richting het hemelse uitzicht van Neptunus.

Waar Saturnus staat, is mijn indruk, proberen we de boel vaak binnen de muren van de aardse realiteit te houden. We begrenzen de vrijheid en de bewegingsruimte van die betreffende omstandigheden. We plakken geboden en verboden op de bewegingsvrijheid en stellen wetten op. De omstandigheden proberen we zo goed mogelijk in goede banen te leiden uit angst dat oom Neptunus met ons aan de haal gaat en ons van de verboden vruchten laat eten. Het wantrouwen van Saturnus voor alles wat buiten zijn invloedsfeer ligt is groot en moet koste wat het kost vermeden worden. Dus hebben we een kluisdeur geplaatst in onze geest of in meer spirituelere termen gezegd: we hebben ons derde oog gesloten.

De opdracht van Saturnus is het in goede banen leiden van de aardse ervaringen. Daar waar Saturnus in de horoscoop staat heeft hij die taak dan ook op zich genomen. Echter Saturnus vreest met grote vreze en wat we vaak niet in de gaten hebben is dat we uit wantrouwen hekken en muren kunnen gaan bouwen om dit domein af te schermen om ongewenste Neptuniaanse indringers buiten te sluiten. We kiezen het zekere voor het onzekere en houden ons vast aan onze eigen bedenksels die ons zekerheid verschaffen omdat ze onze bedachte realiteit in stand houden.
Neptunusdimensie is een sprookjeswereld en moet worden gewantrouwd, want het zet ons voor raadsels en het gaat ons begrip te boven. We hebben er bezien vanuit Saturnus ogen geen grip op dat is voor Saturnus angstopwekkend.

De mens heeft zich nu voor lange tijd geïdentificeerd met Saturnus en zijn realiteitsbesef willen vasthouden als de enige ware en juiste wetmatigheid. Dat dit niet helemaal klopt, dat dit beeld eigenlijk beperkt is, wil Saturnus niet zomaar toegeven. Saturnus is bang voor het hachje van de mens… Inmiddels zijn we zover dat het zo in ons fysieke realiteit is ingebrand dat wij het ons hebben toegeëigend en bestempeld hebben als menselijk. Alles wat buiten het gebied van Saturnus valt is paranormaal: buiten het normale… Misschien moeten we gaan inzien dat dat wat buiten het normale valt, eigenlijk valt onder mens-zijn. Dit terwijl Neptunus ons het vermogen biedt contact te maken met het spirituele en het goddelijke, maar hij wordt weggeredeneerd door het nuchtere denken.

Het is de bedoeling dat we de omstandigheden die Saturnus aantikt in de horoscoop moeten uitbouwen. Dat we die omstandigheden op een hoger plan mogen tillen, dat we onze menselijke ervaring daar vanuit innerlijk leiderschap mogen besturen. Echter dan zullen we de angst van Saturnus en zijn wantrouwen van de Neptuniaanse sferen wel eerst moeten zien te transformeren. De dop mag van de fles, de deur van de kluis naar de hemel mag open. We moeten hiervoor het wantrouwen voor het spirituele en de angst voor het bedrieglijke en verraderlijke kunnen loslaten om het grootse te kunnen omarmen. En ja daar is moed voor nodig. Gelukkig kunnen we daar Pluto voor aanspreken….

Saturnus is vanaf maart 2020 het dierenriemteken Waterman gaan ‘bezoeken’ en heeft sindsdien veel prikkels te verwerken gekregen. (Pluto zal in januari 2024 naar Waterman gaan).
Waterman gaat over de voortdurende zoektocht naar manieren om de beperkingen waar de mens tegen aan loopt en daarmee zijn onvermogen om zichzelf creatief te ontwikkelen, binnen ruimte en tijd op te heffen. Waterman staat voor vrijheid: de creatieve vrijheid voor de mensheid. Waterman creëert telkens een nieuwe werkelijkheid, herschept zichzelf, plaats de mens telkens in een nieuwe wereld een nieuwe gemeenschap vol nieuwe en creatieve mogelijkheden. Hiervoor hebben we ruimte nodig en een open ‘mind’. Zonder een open geest blijft alles bij het oude en verandert er niets, maar leven we in een gefixeerde situatie en doorbreken we geen patronen. De mens staat voor een keuze. Waar Saturnus staat in de dierenriem, moeten namelijk altijd keuzes worden gemaakt. Kiezen we voor fixatie dan houden we de poorten gesloten en bouwen we verder op datgene wat er al is. We bouwen dan verder op iets dat ons misschien wel op korte termijn meer houvast verschaft, maar eigenlijk (wanneer we goed kijken) is het bouwsel gebaseerd op angst voor de sfeer van Neptunus. De andere keuze is: een brug slaan naar een andere dimensie, de hekken afbreken en buiten de poort verder bouwen. De keuze is aan ons.

De kosmische ademhaling

Iedere vrouw die ooit bevallen is weet waar ik het over heb: bevallen is een intens gebeuren.
De pijn is absoluut niet fijn en in mijn geval zat de angst voor het onbekende al in mijn systeem gebakken en dat maakte het er niet echt gemakkelijker op. Ik werd op mijzelf teruggeworpen dat was mij al snel duidelijk. Dit was iets waar ik uiteindelijk hoe dan ook alleen in mijn uppie doorheen moest gaan. En ik moest op een of andere manier de controle zien te pakken, iets wat bij de eerste bevalling ongelooflijk lastig was daar ik was overgeleverd aan de technologische vooruitgang (ik werd ingeleid omdat men had bedacht dat het de hoogste ‘tijd’ was. Achteraf plaats ik hier zo mijn vraagtekens bij) en kwam ik oog in oog te staan met mijn diepste emotionele zelf, mijn grootste angsten en de daarbij horende beperkende zelf ondermijnende overtuigingen. Ik was er steevast van overtuigd dat alle vrouwen dit natuurlijke klusje al eeuwen en eeuwen klaarden maar dat ik blijkbaar niet op die natuur was aangesloten … Iedere vrouw bezat het natuurlijk vermogen behalve ik…  Tja ik weet het: het zelfmedelijden ging destijds buitenproportioneel met mij aan de haal, maar dat neemt niet weg dat ik het wel ECHT dacht en ook geloofde! En terwijl ik in paniek weggleed was er eigenlijk niemand van het ziekenhuispersoneel die dat doorhad en mij geruststellend bij de hand nam …
De tweede keer gooide ik het dan ook over een hele andere boeg en besloot om zelf de regie in handen te nemen. Ik had immers nu wel begrepen wat de aansluiting met de natuur inhield en niemand, geen enkele witte jas, zou die verbinding nog kunnen verbreken!

Waarom schrijf ik dit? Ik kom erop omdat het thema nu weer opspeelt, zij het wat op een andere manier, maar toch herkenbaar. We bevinden ons in een wereld waarin onze flexibiliteit wordt getest. Wij stelden voor lange tijdgrenzen aan de spontane bewegingsvrijheid van de natuurlijke omgeving en probeerden de vrijheid van de natuur, net als bij plantjes in een bak op het balkon, binnen de perken te houden.

Vanmorgen tijdens het wakker worden realiseerde ik mij dat mijn lichaam al een poosje heel hard aan het werk is om ruimte te creëren. Deze komt tot stand door alle overbodige beperkende overtuigingen en oude angsten los te laten. Net als bij een bevalling word ik naar binnen geduwd en tegelijkertijd toch ook naar buiten. Ik herken het proces want weer komt het aan op mijn oerkracht, op het vermogen mij af te sluiten, te concentreren, mee te geven en mij niet te verzetten dus. Tijdens een bevalling weet je: er staat iets groots te gebeuren en ik maak er deel van uit! Ook nu voel ik soortgelijk iets. Ik voel dat ik in een transformatie zit en dat alle gedachtes, alle voorgekookte bedenksels overboord moeten worden gezet. Het enige wat telt is: ik in dit moment midden in de woelige oceaan, golf na golf aanvaardend. Wetende dat het goed komt als je vertrouwt, als je meebeweegt, als je maar rustig blijft, als je je maar concentreert en dicht bij jezelf blijft. Weerstand tonen, boos worden, gefrustreerd raken maakt alles alleen maar ingewikkelder, zwaarder en moeizamer.

In een eerder artikel schreef ik eens: Het lijkt momenteel wel of de ingaande en uitgaande beweging van levensenergie zich heeft geïntensiveerd. Het lijkt wel of de druk is toegenomen waardoor er scheuren komen in ons geordend bestaan. We worden massaal naar buiten gedrukt en meegevoerd over de grenzen van ons bewustzijn richting een nieuwe wereld (de uitgaande beweging). Tegelijkertijd trekt een golf van nieuwe energie onze veilige afgebakende wereld in (de ingaande beweging). De oude vorm wordt te krap, we ontgroeien ons bewustzijnsniveau en net zoals bij een slang laat onze huid los. De vorm transformeert, hoe Plutonisch!

De hierboven genoemde golfstroom tussen binnen en buiten en van buiten weer naar binnen is inherent aan de materiële (uit grenzen bestaande) werkelijkheid. We ademen in en uit, komen binnen of gaan weer naar buiten. Het leven bestaat voortdurend uit deze wisselwerking tussen vertrekken en ontmoeten: Yin en Yang. Deze zogenaamde ademhaling hoort bij ons leven in de materiële werkelijkheid. De vraag die wij onszelf echter kunnen stellen is: bewegen we mee met deze kosmische ademhaling of zetten wij ons schrap?

Al die overtuigingen die geleefd wilden worden hebben blijkbaar zijn tol geëist. We lijken tegen onze grenzen aan te zijn gelopen, hebben het limiet van onze draagkracht overschreden en moeten nu weer leren vormloos te worden zonder stuurloos te zijn. De angst, het diepe verdriet en al die zielenwonden hebben onze innerlijke kracht te veel en te lang begrensd. Niets is zo lastig als het loslaten van systemen en patronen die dienen ter ondersteuning en houvast in het leven. Toch is het loslaten van culturele, economische, dogmatische en religieuze constructies iets wat het tijdsbeeld van ons lijkt te verlangen.
Het is de tijd van hervorming van de groepsbeleving en de ontdekking van de Plutoïden, de zogenaamde ‘clan’ van planeetjes waar Pluto onderdeel van uitmaakt, valt hiermee samen. Aan ons de keus: geven we mee of zetten we ons schrap?

Sneeuwwitje en de waterdraak:over het gevecht met de stem van het geweten

Don’t shoot the messenger

Wanneer je oog valt op zaken die geen schoonheidsprijs verdienen, dingen doorziet, voorvoelt en doorhebt dan willen anderen dit niet altijd vanzelfsprekend aannemen. Datgene wat we zien is niet altijd fraai en kan licht werpen op duistere zaken. Wanneer je dat wat je raakt dan vervolgens wil delen, kan het zijn dat de ander het negatieve liever van zich af wil houden, weg wil duwen. De ander is zeg maar niet altijd bereid om het negatieve te ontvangen en wil zijn of haar blik positief houden. Anders gezegd, hij of zij wil zijn/haar idealen en bubbel (zeepbel) waarin hij/zij zich bevindt in stand kunnen houden. De negatieve boodschapper verstoort immers de positieve bubbel en wordt afgeweerd of zelfs aangevallen.

Boodschappers kunnen zich deze afweer en aanval persoonlijk aantrekken en zichzelf slecht gaan voelen. Het negatieve wordt dan als het ware op de boodschapper teruggekaatst:  “Hou die troep maar bij je!”
Deze projectie trekt gemakkelijk het energieveld van de boodschapper naar beneden. Het wordt slecht gevonden om de negatieve boodschap te brengen. Je verstoort namelijk het sprookje.  Door de reacties van de zogenaamde dromers, kan de boodschapper zich eenzaam gaan voelen en onbegrepen. Het is vaak helemaal niet zijn/haar intentie om het licht uit te doen. De boodschapper komt in vrede en in liefde met de intentie om het licht te ontsteken.  Echter dat wordt door de grote dromers niet altijd begrepen.

De geschiedenis leert dat een systeem alles uit de kast kan trekken om een sprookjesmodel binnen de immer naar evenwicht zoekende wereld, maar in stand te kunnen houden. En zo kan het keer op keer gebeuren dat we de stem van het geweten bestrijden.
Boodschappers worden dan misschien geacht hun negatief gekleurde boodschappen voor zichzelf te houden, zonder dat zij zich beseffen dat niet zij, maar de boodschap het sprookje verstoort. Het lijkt door deze verwarring soms gemakkelijker om de boodschapper neer te schieten, dan om de boodschap te ontvangen….

Het hierboven beschreven thema hoort bij de betekenis van de Plutoïde Gong Gong. Voordat de naam Gong Gong werd gegeven aan deze planetoïde/ dwergplaneet, werd hij door de ontdekkers tijdelijk Sneeuwwitje genoemd. Het bovenstaande thema komen we tegen in het sprookje Sneeuwwitje waarbij de stiefmoeder van Sneeuwwitje, de boodschap van haar ontluikende jeugd, haar schoonheid niet kon ontvangen. Sneeuwwitjes aanwezigheid herinnerde de moeder aan haar eigen vergankelijkheid en verlies van jeugdigheid. In plaats van de boodschap te integreren, moest Sneeuwwitje (de boodschapper van de jeugd) daarom  dood.

De liefde voor het leven, de liefde voor de mensheid, de dieren, de aarde, de wereld waarin wij leven, wordt keer op keer geweld aangedaan. Wij worden voortdurend bedonderd en beetgenomen door onze eigen ego. Gong Gong gaat over dit verraad van de liefde. Wanneer wij ons niet willen aanpassen aan de geboden en verboden, die het grote ideaalplaatje in stand houdt, lopen we het risico te worden aangevallen. Het laatste wat wij willen is alleen staan en egoïstisch worden gevonden. Dus passen we ons misschien liever aan en doen we wat er van ons verwacht wordt, dan dat we ophef veroorzaken. Ondertussen, onbedoeld en zonder dat we het in de gaten hebben kan zich een ramp voltrekken…