Alle berichten van

Sneeuwwitje en de waterdraak:over het gevecht met de stem van het geweten

Don’t shoot the messenger

Wanneer je oog valt op zaken die geen schoonheidsprijs verdienen, dingen doorziet, voorvoelt en doorhebt dan willen anderen dit niet altijd vanzelfsprekend aannemen. Datgene wat we zien is niet altijd fraai en kan licht werpen op duistere zaken. Wanneer je dat wat je raakt dan vervolgens wil delen, kan het zijn dat de ander het negatieve liever van zich af wil houden, weg wil duwen. De ander is zeg maar niet altijd bereid om het negatieve te ontvangen en wil zijn of haar blik positief houden. Anders gezegd, hij of zij wil zijn/haar idealen en bubbel (zeepbel) waarin hij/zij zich bevindt in stand kunnen houden. De negatieve boodschapper verstoort immers de positieve bubbel en wordt afgeweerd of zelfs aangevallen.

Boodschappers kunnen zich deze afweer en aanval persoonlijk aantrekken en zichzelf slecht gaan voelen. Het negatieve wordt dan als het ware op de boodschapper teruggekaatst:  “Hou die troep maar bij je!”
Deze projectie trekt gemakkelijk het energieveld van de boodschapper naar beneden. Het wordt slecht gevonden om de negatieve boodschap te brengen. Je verstoort namelijk het sprookje.  Door de reacties van de zogenaamde dromers, kan de boodschapper zich eenzaam gaan voelen en onbegrepen. Het is vaak helemaal niet zijn/haar intentie om het licht uit te doen. De boodschapper komt in vrede en in liefde met de intentie om het licht te ontsteken.  Echter dat wordt door de grote dromers niet altijd begrepen.

De geschiedenis leert dat een systeem alles uit de kast kan trekken om een sprookjesmodel binnen de immer naar evenwicht zoekende wereld, maar in stand te kunnen houden. En zo kan het keer op keer gebeuren dat we de stem van het geweten bestrijden.
Boodschappers worden dan misschien geacht hun negatief gekleurde boodschappen voor zichzelf te houden, zonder dat zij zich beseffen dat niet zij, maar de boodschap het sprookje verstoort. Het lijkt door deze verwarring soms gemakkelijker om de boodschapper neer te schieten, dan om de boodschap te ontvangen….

Het hierboven beschreven thema hoort bij de betekenis van de Plutoïde Gong Gong. Voordat de naam Gong Gong werd gegeven aan deze planetoïde/ dwergplaneet, werd hij door de ontdekkers tijdelijk Sneeuwwitje genoemd. Het bovenstaande thema komen we tegen in het sprookje Sneeuwwitje waarbij de stiefmoeder van Sneeuwwitje, de boodschap van haar ontluikende jeugd, haar schoonheid niet kon ontvangen. Sneeuwwitjes aanwezigheid herinnerde de moeder aan haar eigen vergankelijkheid en verlies van jeugdigheid. In plaats van de boodschap te integreren, moest Sneeuwwitje (de boodschapper van de jeugd) daarom  dood.

De liefde voor het leven, de liefde voor de mensheid, de dieren, de aarde, de wereld waarin wij leven, wordt keer op keer geweld aangedaan. Wij worden voortdurend bedonderd en beetgenomen door onze eigen ego. Gong Gong gaat over dit verraad van de liefde. Wanneer wij ons niet willen aanpassen aan de geboden en verboden, die het grote ideaalplaatje in stand houdt, lopen we het risico te worden aangevallen. Het laatste wat wij willen is alleen staan en egoïstisch worden gevonden. Dus passen we ons misschien liever aan en doen we wat er van ons verwacht wordt, dan dat we ophef veroorzaken. Ondertussen, onbedoeld en zonder dat we het in de gaten hebben kan zich een ramp voltrekken…

De Venus ‘doctrine’

Vaak wordt gezegd dat Venus in de astrologische en mythische betekenis staat voor harmonie en evenwicht. Vanuit Venus perspectief is dat zeker het geval. Maar bezien vanuit het grotere plaatje is zij ook de schepper van dualiteit en veroorzaakt ze splitsing en splijting. Ze strooit ons zand in de ogen… Laat mij dat uitleggen:

Bij Venus gaat het erom je liefde ergens op te richten. Op persoonlijke wijze invulling geven, vormgeven aan liefde. Bijvoorbeeld vormgeven aan Venus in Schorpioen in het vijfde huis of aan Venus in Tweelingen in het tweede huis. De stand van Venus in de horoscoop laat ons zien waar onze persoonlijke voorkeur ligt. Ze toont ons wat wij het mooiste vinden, waar zeg maar ons oog op valt. Venus kiest ervoor om het mooie, het schone en het lichte te ontvangen en daar aandacht aan te geven. Alles wat buiten de persoonlijke voorkeur valt, valt af. Dat laat ze liever buiten beschouwing. Het is dus een kwestie van smaak. Met Venus vraagt je je dus dingen af als: Wat is mijn smaak? Wat vind ik mooi? Maar ook: wat siert mij? Waar geniet ik van? Wat maakt mij mooi en aantrekkelijk? Wat past mij het best (welke vorm)?
Door vervolgens (vaak onbedoeld) het niet smaakvolle af te wijzen ontstaat er dualiteit, ontstaat er het contrast en de afscheiding.

Tegenover het kiezen vanuit smaak, staat echter de liefde voor het contrasterende. Het is de liefde die de dualiteit opheft en het afgewezene, zeg het smaakloze in zich weet op te nemen. Dit is geheel anders dan Venus, die juist wankel dreigt te worden wanneer haar liefde niet voldoet aan de eisen die zij er persoonlijk aan stelt. Venus ervaart instabiliteit en contrast wanneer ze wordt geconfronteerd met iets dat niet beantwoord aan haar liefde. Iets dat op die manier geen liefde kent, zal alleen de liefde kunnen leren kennen wanneer deze via de onpersoonlijke weg, dus voorbij de persoonlijke smaakkwestie, toch tot stand kan komen.

Deze transpersoonlijke liefde kunnen we niet ‘halen’ bij Venus. Venus hoort bij de aarde. Deze liefde kunnen we wel vinden (halen) bij de mythische Persephone, je weet wel van die mythe over het meisje dat door Hades (Pluto) naar de onderwereld werd ontvoerd, waarna alles op de aarde verdorde. Dit omdat haar intens verdrietige moeder Demeter, de aarde in een winters tapijt deed veranderen.
De naam Persephone betekent verwoester, maar dat brengt ons op een dwaalspoor. Want zij beantwoordt de liefde die Venus niet kan beantwoorden. Zij is vergevend, zuiverend en helend. Zij verwoest de liefde niet, maar zij verwoest de dualiteit die juist door Venus in stand wordt gehouden …

Wilskracht

De zon en de maan en alle planeten kunnen we verbinden met krachten. Zo kunnen we bijvoorbeeld de zon symbolisch verbinden met onze persoonlijkheid, met onze Ik-kracht.
Krachten kunnen ons leven verrijken, zeg maar bekrachtigen. Zij kunnen echter ook worden verwaarloosd waardoor ze niet tot ontwikkeling komen. Ze kunnen in dat geval niet optimaal worden ingezet en zelfs een vernietigende werking hebben.
Wanneer de zon zich als krachtbron zwak uit, verblijft hij in de schaduw van zijn eigen grootsheid. Maar als de zon zich scheppend uit, zal dit de energie van liefde opwekken. Wanneer een kracht zoals Pluto zich vernietigend uit dan kan dit angstaanjagende vormen aannemen (angst opwekken).

Ook Pluto en de Plutoïden zijn krachten. In mijn beleving zijn zij deze krachten verbonden met de opkomst en ondergang van de zon. Symbolisch bezitten zij zeg maar de kracht om de zon (astrologische betekenis, dus de: ik-kracht) te vernietigen of te ondersteunen in zijn herrijzenis. De kracht die deze macht bezit is: de Wil of de Wilskracht. Want als je er goed over nadenkt, is de wil een sterke, vasthoudende, indringende en krachtige energie die in staat is om de persoonlijkheid (de ik-kracht) te overvleugelen. De Plutoïden kunnen we vanuit deze context beschouwen als deelpersoonlijkheden van de wil. Wij kunnen ze associëren met wilskrachten.

Soms kan de wil de indruk wekken een eigen leven te leiden. Zo kan de wilskracht zich soms tegen je keren waardoor het geen ondersteunende kracht, maar een ondermijnende kracht wordt. De wil lijkt er dan als het ware een eigen wil op na te houden. Dit gebeurt bijvoorbeeld wanneer de wil zich verzet tegen de innerlijke leiding van het ware zelf. In dat geval kan onze persoonlijkheid (de zon) zich niet volledig ontplooien. In het ongunstigste geval kunnen we zelfs ontsporen. Laat mij dit met een simpel voorbeeld verduidelijken:
Ik heb mij voorgenomen om minder te gaan snoepen, toch lukt me maar niet om het snoepen te verminderen. Mijn wilskracht doet dus zeg maar niet wat ik wil.
In dit voorbeeld: mijn gebit en mijn gezondheid zullen bij langdurig snoepen achteruit gaan. Mijn wil heeft dus op invloed op mijn ik. Sommige noemen dit misschien een zwakke wil, maar eigenlijk is er sprake van een zwakke ik-kracht (zon).

De zon is leven gevend. Alle andere krachten (gesymboliseerd door bijvoorbeeld de planeten) zijn ondersteunende krachten om deze energiebron kracht bij te zetten. Anders gezegd, zij kunnen de persoonlijkheid (de ik-kracht) helpen versterken. De zon op zijn/haar beurt kan dan vervolgens zijn energie en dus kracht verhogen, waarna de ik-kracht samen kan gaan werken met de zielskracht.

Er is zoiets als een ‘kleine ik’ en een ‘grote ik’. De kleine ik, ook wel het ego genoemd, is zeg maar een versluierde vorm van onze grote ik. Het is als het ware het nog niet wakkere zelf. Zowel de kleine ik als de grote ik maken onderdeel uit van de zon (astrologische betekenis). Beide noemen we dus ik. Toch is de grote ik, het ware zelf, onze ik in de puurste vorm zeg maar.

Iedereen zal kunnen beamen dat onze ik onze gedachtes bestuurt, de emoties beheerst of mijn wil aandrijf. Wanneer wilskracht echter wordt aangestuurd vanuit de behoefte van de kleine ik, in plaats van de hiervoor genoemde grote ik, ontstaat er echter disbalans en krijg ik het idee dat mijn wil zwak is of niet doet wat ik wil. Hier enkele voorbeelden:
– Ik (grote ik) wil mijn kalmte bewaren, toch word ik (kleine ik) heel boos en begin te schreeuwen
– Ik (grote ik) wil een heldere geest, toch raak ik (kleine ik) verslaafd aan alcohol
– Ik (grote ik) wil vrede, toch maak ik (kleine ik) voortdurend ruzie
– Ik (grote ik) wil niet ziek worden, toch word ik (kleine ik) ziek.

De wil lijkt er een eigen wil op na te houden. Toch is dit schijn. In de bovenstaande voorbeelden voedt de wil immers de behoeftes van de zogenaamde kleine ik. Anders gezegd: de wil vervult dan de behoeftes van het ego.

Willen wij onze wil samen laten vallen met onze zelf bekrachtigende ik (de zogenaamde grote-ik), dan zullen we eerst de kennis over onszelf moeten uitbreiden. We moeten uitzoeken wie wij werkelijk zijn om ons vervolgens met onze wakkere ik te kunnen verzoenen. Wanneer we ons namelijk uit onbewustheid vereenzelvigen met onze versluierde ik (die klein wordt gehouden door veelal onbewuste maar sterke overtuigingen, vasthoudende gedachtes en intense gevoelens), zal de wil automatisch de verlangens van de versluierde ik volgen. Anders gezegd: de wil waarmee wij ons vereenzelvigen (dus: kleine ik of grote ik), zal geschiede. 
Pas wanneer wij beginnen onszelf te kennen, kan er een transformatie op gang komen. Pas dan zal de wil niet meer mijn ego-ik gehoorzamen, maar in harmonie kunnen gaan samenwerken met mijn wakkere zelf.

Liefde onder voorwaarde

Liefde stelt geen voorwaarde
Het is ons ego die eisen en voorwaarden stelt aan de liefde
Misschien moeten wij op zoek gaan naar die voorwaarden
en onze innerlijk opgestelde regels grondig analyseren
om de grenzen die ons ego stelt aan de liefde
te kunnen oprekken
zodat we milder worden
zodat we vol van liefde worden…