*Over het altijd in beweging zijnde, richtingloze, vormloze zelf
Huya of Juya is de mythische Wayuu geest (spirit) van de regen. Huya staat voor de kracht die je kunt aanwenden om je over te geven aan nieuwe vormen (te ontvormen dus). Hij is als de reiziger die zich openstelt voor het loslaten van de culturele beïnvloeding, met het doel de innerlijke omstandigheden (de levenshouding) te transformeren. Thema: het doorbreken van beperkende regels, het nemen van risico’s en je ontdoen van het keurslijf.
De spirit van de regen wijst ons op het belang van loslaten. Huya gaat over een gevoel van controle en dwang voortkomend uit een oordeel vellend en veeleisend ego dat loslaten van patronen en overtuigingen afwijst (vanuit de behoefte het natuurlijke vast te omlijnen). Huya gaat over onthechting.
Wil je in liefde zijn, dan waag je de gok. Plezier staat op nummer één! Het leven dient luchtig te worden opgevat. Door flexibel te zijn en door vol overgave je hart open te stellen, zul je de ware liefde die gelijk is aan wijsheid ontmoeten.
Ik geef me over.
Waar je Haumea kunnen zien als steun in de rug, Makemake als een helpende vriend, Kun je Huya zien als een soort gids die jou de weg wijst. Hij kan jou ondersteunen in het moedig zijn, door zijn voorbeeld te volgen. Om Huya als kracht te kunnen toelaten in je leven, moet je je wel je comfortzone verlaten, oude denkpatronen en overtuigingen die niet bij jou horen loslaten en je hart openen. Je moet bereid zijn om het andere, het nog niet ontdekte te ontmoeten. Wat je hiervoor nodig hebt is de kracht van loslaten en vertrouwen.
Intentie
Huya staat voor de kracht die je kunt aanwenden om je over te geven en op te gaan in de ervaring. Loslaten van de behoefte aan persoonlijke macht en invloed. Uit je comfortzone stappen en openstaan voor de ontmoeting met wijsheid, met het doel de kracht van levensenergie te laten toenemen. Vertrouwen hebben in de aantrekkingskracht. Thuiskomen in het hier en nu en het loslaten van het daar en het toen. De vorm die zich in je hoofd afspeelt (geprogrammeerde patronen) mogen worden losgelaten.
Vragen
Hou jij je krampachtig vast aan regels, patronen en overtuigingen? Waar ontbreekt de spontaniteit in je leven en mag je hier mogelijk losser worden, uit het bedachte keurslijf stappen, ontstressen, onthaasten en met een vrije geest op avontuur gaan? Waar (op welk gebied) probeer jij als een winnaar uit de bus te komen en doe je misschien wel eens wat teveel je best om hier persoonlijk erkenning in de wacht te slepen? Waar bevindt zich stress, en ben jij niet helemaal relaxed? Waar mag je een pas op de plaats maken en de strijd overboord zetten en je overgeven (erop vertrouwen dat je het voor jou enige juiste als vanzelf naar je toetrekt).
Het idee dat het onderbewuste en het bewuste, dromen en werkelijkheid in de dagelijkse realiteit nauw met elkaar zijn verweven dat hebben we wel vaker gehoord. Het is onder andere de psychologie die zich hier uitgebreid mee bezighoudt. Er zijn echter volken voor wie al ver voordat de psychologie ermee kwam, zoiets als droomduiding en fenomenologisch waarnemen alledaagse praktijk was. De Wayuu uit Colombia is bijvoorbeeld zo’n volk. Voor hen was en is de wereld waar de dromen vandaan komen en de doden heengaan net zo tastbaar als de wereld van het zand waar wij onze voeten op zetten.
Iedere keer treft het me weer wanneer ik over Juya (astronomen schrijven de naam met een H en maakten er Huya van) de mannelijke regenkracht van de Wayuu wil gaan schrijven: het mysterieuze, het dromerige, de ongrijpbare en ondoordringbare sfeer waar ik op stuit. Wie zijn toch deze mensen, wat dachten ze, hoe leefden zij en wat was of is hun gedachtegoed?
In een interview met twee filmmakers wordt mijn gevoel met betrekking tot de geslotenheid van de Wayuu gemeenschap bevestigd. Ik lees: “Wie het vertrouwen van de Wayúu wil winnen, moet zelf iets te bieden hebben…. naast het zakendoen hielden ze iedereen op afstand, zelfs de overheid. Als ze buitenstaanders toelaten, dan is het omdat ze een mogelijkheid zien om iets van hen te leren.”
Wanneer ik verder op internet zoek naar informatie raak ik al snel verstrikt in de mythische wereld van de Zuid-Amerikaanse culturen uit het verleden, waarbij de (her)schepping van de tijd een grote rol leek te spelen. Dit laatste, valt me op, is een telkens terugkerend thema: het scheppen van een nieuwe orde, het inwerking zetten van een nieuwe tijd. De mens wordt door de Zuid-Amerikaanse inheemse bevolking naar mijn gevoel gezien als een soort schrijver die voortdurend zijn verhalen schrijft (of weeft) en daarmee zijn eigen werkelijkheid schept. Maar zoals altijd kent ieder verhaal een eind. Of wat er in de film (Birds of passage) zo mooi naar voren komt: De wind wist uiteindelijk alle de voetstappen uit het zand waarna alles weer in de oorspronkelijke staat terug kan keren. En of het nu een orkaan, een aardbeving, een vulkaanuitbarsting, een tsunami of een flinke regenbui is, al dit soort natuurverschijnselen dragen herscheppende krachten in zich. Ze zijn in staat de verhalen van de mens in de wereld een nieuwe wending te geven.
Dit thema van herscheppen zien we onder andere bij Quaoar (Tongva indianen), maar ook bij Juya (Wayuu). Maar waar Quaoar gaat over het vullen van de ruimte met nieuwe intenties en energie om op die manier de te tijdsgeest een impuls te geven, gaat Huya meer over het ‘resetten’ van de levensvorm of het verhaal (in de ruimte). Dit met het doel alles weg te vagen en terug te brengen in de oorspronkelijke staat van leegte. Huya heeft in betekenis naar mijn gevoel ook te maken met het verlaten van een cyclus met het doel elders in de leegte opnieuw te beginnen. Zo gaat een nieuw verhaal scheppen ook gepaard met vertrek en verhuizing.
Het thema van verhuizen, zien we bijvoorbeeld ook terug bij de Maya’s. Wanneer de goden de stad verlieten, betekende dat er een cyclus was volbracht en dus tijd was om te vertrekken. Deze nieuwe wereld kon vervolgens weer gevonden worden met behulp van contact met de overleden voorouders via dromen en visioenen, de stand van de zon, de maan, de sterren en planeten, natuurlijke boodschappers en tekens zoals dieren en krachtplekken in het landschap.
Huya heeft in betekenis o.a. ook te maken met het keurslijf, de gedachtegoed, de regels en de vormkracht van de cultuur waarin je geboren wordt, de familie, de geschiedenis van het volk. Hij heeft te maken met het dilemma begrenzing. Het stellen van (lands)grenzen tegenover grenzeloosheid (het overschrijden van grenzen). Met betrekking tot hedendaagse thematieken heeft Huya bijvoorbeeld te maken met het overbruggen van cultuurverschillen. Iedere gemeenschap heeft immers zo zijn eigen rituelen en het samenwerken of samenvloeien met mensen van andere clans kan wegens grote verschillen in levensstijl problemen geven. Natuurvolken zoals de Wayuu leefden in familieverband. Wanneer je bijvoorbeeld werd geboren als een Wayuu, trad je ook in het huwelijk met een Wayuu en werd je begraven als een Wayuu.
Volgens veel natuurvolken bezit ieder volk (of volkstam) een eigen geestkracht (ziel) met een eigen karakter en identiteit. Ieder lid van de stam diende de rituelen van zijn/haar eigen familie en volk dan ook trouw te blijven. Het niet eren van de voorouders kon namelijk grote gevolgen en invloed hebben op het natuurlijk evenwicht van de hele gemeenschap. Dit vanuit de gedachte dat als de grenzen niet worden nageleefd de natuur zijn krachten zal gebruiken om de wereld her te scheppen. Om die reden was (is) het voor de indianen belangrijk dat de jongeren de ouderen respecteren en diens leefregels overnamen, anders kon dit de hele gemeenschap of familie in gevaar brengen.
Om daden van respectloos handelen te compenseren en het evenwicht te herstellen voordat de natuur zou ingrijpen, werden er door de natuurvolkeren wel offers gebracht. Wie schuld maakte, moest boete was de gedachte. (Dit thema zien we overigens ook terug bij Sedna).
Een behoeftig ego streeft naar zelfverrijking en kan ervoor zorgen dat rituelen, de voorouders en de volksgeest door de jongere generatie in een snel veranderende wereld wordt vergeten. De natuur zal anders altijd ingrijpen om de balans te herstellen, waarna verhalen ten einde zullen lopen.
Op weg naar thuis
Huya is verbonden met het Wayuu-volk, en dan met name de Wayuu-man die zijn vee liet grazen op het dorre schiereiland Guajira in het noordwesten van Venezuela en het noorden van Colombia. Huya als Plutoïde draagt o.a. de volgende boodschap met zich mee:
“Ik laat het bekende los om het onbekende in mijn hart te kunnen ontvangen. Daar waar mijn voeten zijn ben ik thuis.”
Huya zouden we onder andere kunnen verbinden met de wandelaar, de reiziger, de avonturier die huis en haard verlaat om op pad te gaan, de wijde wereld in op zoek naar voedzame weidegronden. Huya is verbonden met de mannelijke herder, de nomade.
Huya gaat onder andere over het verlaten van het thuisland om elders nieuw land te vinden. Een vruchtbare voedingsbodem om te kunnen bestaan. Echter wanneer zo’n nieuw land wordt gevonden, is er vaak tegelijkertijd ook de angst en de bedreiging van het verlies van de cultuur, de leefgewoontes, de patronen van het land van herkomst. We verliezen grip op het land dat we begrijpen, het land dat we kennen. We kunnen ons angstig en onzeker voelen in een vreemde wereld die niet op de onze lijkt. Waar alles anders is. De manieren, de cultuur waarin we zijn grootgebracht en alles wat ons met de paplepel is ingebracht en houvast geeft, verdwijnt in de wijde wereld zomaar op de achtergrond. Dat wat natuurlijk leek, hoeft in een andere wereld namelijk helemaal niet natuurlijk te zijn. We moeten in een nieuwe wereld mogelijk alles opnieuw uitvinden, opnieuw ontdekken. De bouwsels, de bedenksels, alles ligt open. Mogelijk zie je ook vele beren op de weg en kijk je ongemerkt door de bril van het thuisland naar die andere wereld die zo ver van je af lijkt te staan, maar waar je fysiek toch middenin staat. De angst, de bedreiging met betrekking tot het verlies van het vertrouwde kan je doen terugverlangen naar dat land waar je aan gewend was. Het land dat je thuis was.
De angst die verbonden is met Huya heeft betrekking op verlies van vorm. De bedreiging onze basis te verliezen kan wantrouwend maken. Het liefst willen we misschien de herinnering aan het thuisland vasthouden in het nieuwe land waar we heen zijn gegaan en waar we ons kamp op willen slaan. Het nieuwe land misschien zelfs veranderen en zoveel mogelijk laten lijken op het land van thuis. Ons lichaam is dan misschien wel hier, maar ons hoofd is nog steeds daar en dat veroorzaakt veelal een kramp (stress en controledwang) die uiteindelijk alleen met overgave en vertrouwen kan worden opgegeven. Door de controle los te laten en te vertrouwen op de grond onder je voeten.
Je voeten hebben je naar deze plek gebracht, ze zetten je neer op aarde. Ze brengen je in het hier en nu. Je bent thuis waar je voeten zich bevinden.
Zou het kunnen zijn dat thuis op hoger niveau geen vaste vorm heeft, maar in feite vormloos is? De aarde is ons thuis en iedere plek brengt nieuwe bouwsels, ideeën, mogelijkheden, invalshoeken mee.
Wanneer je op reis gaat vertrouw dan vooral op je voeten, woon in je lijf, zet je zintuigen open en treedt de wereld onbevangen tegemoet. Verblijf niet in je hoofd, verwar het niet met thuis…