De planeten Neptunus, Uranus en Pluto hebben een bewustzijnsverhogende functie en staan voor het collectieve verlangen om de hemel op aarde te brengen. Dit artikel gaat over Uranus.
Uranus vertegenwoordigt de drijfveer die streeft naar collectieve veranderingen (door bijvoorbeeld de inzet van de eigen intuïtie en door gebruik te maken van vindingrijkheid) van de materialistische beperking zoals: gewoontes, een oude kijk op de wereld, een verouderde waardeoordeel, het oude model enzovoorts. Uranus gaat met ons gevoel van schijnzekerheid aan de haal en is van oordeel dat we gevoelsmatig teveel gehecht zijn geraakt aan de uiterlijke vorm, de structuur waarin de levensenergie zich heeft gematerialiseerd. De vorm, de ordening, het systeem schept dan misschien overzicht en creëert dan misschien een gevoel van veiligheid, het houdt ons ook op onze plek. Dit overigens geheel naar de zin van Saturnus, die mythisch gezien vijandig tegenover Uranus staat. Saturnus castreerde immers zijn vader Uranus en hield hem daarmee tegen nieuwe kinderen (ideeën) te verwekken. Kinderen die op aarde niet tot ontwikkeling konden komen (Uranus hield zijn kinderen vast in de aarde, in de buik van hun moeder).
Uranus staat eigenlijk meer voor het in de wereld zetten van vernieuwende ideeën. Hij voorziet de aarde van inspiratie die hij met ferme kracht in de wereld zet, hij plant zaadjes in de ruimte, komt met creatieve inspiraties vanuit een vernieuwende toekomstvisie, hij schept en maakt de weg vrij voor een nieuwe beweging, Hij brengt vernieuwend objectief inzicht, maar laat het plannen, onderhouden en serieus ‘klussen’ aan de vorm verder over aan Satrunus. Het is namelijk Saturnus taak om vormen neer te zetten in de realiteit. Saturnus helpt in die zin ook de mens op aarde te komen, om een afgescheiden, begrensd en afgebakend geheel te worden, om een vorm aan te nemen. Maar Uranus is veel sneller dan Saturnus. Waar Saturnus nog bezig is met opbouwen en het verwezenlijken van ideeën, is Uranus achter zijn rug eigenlijk al weer begonnen met afbreken. Hij heeft zich al weer afgescheiden van de vorm. Je ziet hier dus dat Saturnus zich afscheidt door middel van het begrenzen van de vorm, het is de aardse weg. Dit terwijl Uranus zich afscheidt van de vorm om zich te verbinden aan een nieuwe betere vorm. Dit is de geestelijke weg.
Uranus realiseert zich dat het vasthouden aan het oude protocol ons gedwee, mak, onzelfstandig en afhankelijk maakt. Wanneer we te lang als radertje in het systeem (dat ooit ook begon als een vernieuwend idee) meedraaien, terwijl vernieuwing gewenst is, dan verliest dat systeem zijn glorie en zijn kracht.
Denk hierbij ook aan technologische ontwikkeling. Nadat we het ene prachtige apparaat hebben uitgevonden, is er vaak al weer een verbeterde versie in de maak. Zo volgt de ene machine de andere op en is net weer wat geavanceerder, sneller, efficiënter, krachtiger enzovoorts. Het eerder gemaakte apparaat wordt al snel overbodig en afgedankt.
Uranus eist verandering en een nieuwe visie. Hij streeft voortdurend naar een andere, verbeterde versie van het aardse om op die manier dichter bij het hemelse te kunnen komen. Hij wijst materiële onvolmaaktheid af.
Saturnus afdanken is het ene uiterste, dat is als het kind met het badwater weggooien, maar Uranus castreren en daarmee de vernieuwing buiten spel zetten, is weer het andere uiterste. Beide energieën werken in op ons leven. We moeten ermee leren leven…
Uranus is een collectieve energie, een collectieve behoefte aan verandering en verbetering. Dit werkt ook door in samenlevingen, ook zij blijven zich vernieuwen en ontwikkelen. Wanneer we echter te lang als radertje in het systeem (dat ooit ook begon als een vernieuwend idee) mee blijven draaien terwijl vernieuwing al ‘in de maak is’, dan verliest een samenleving, dat misschien ooit groot en sterk was, zijn glorie en zijn kracht. De ideeën die men aanhangt blijken op een bepaald moment in de toekomst al weer achterhaald, men loopt al weer achter de feiten aan of verliest grip op de zin en de logica. Wanneer men dan niet wil veranderen dan is het wachten op de strijd of de depressie die zal aanbreken (resoneert met het thema van Quaoar).
Het principe van afbreken, onthechten en afscheid nemen van dat wat was, om vervolgens ruimte te kunnen maken voor nieuwe kaders. Dit vraagt om buiten de bestaande kaders te denken (dit resoneert overigens weer met het thema van Makemake).