Cheiron is een personage uit de Griekse mythologie. Hij is een wijze Centaur: gedeelte mens en gedeelte paard. Dit thema, van Cheiron als half mens, half dier staat symbool voor wie en wat wij mensen eigenlijk zijn. Hoe we in elkaar steken. Ook al hebben wij niet een lichaam van een paard, fysiek reageren we vaak instinctmatig als een dier. Bijvoorbeeld in hevige emotionele situaties of bijvoorbeeld wanneer we plotsklaps keuzes moeten maken in zaken die gaan over leven en dood. Zodra het aankomt op zoiets als zelfbehoud en overleving dan reageert ons lijf daar in eerste instantie veelal instinctmatig op.
Anderzijds beschikken wij mensen natuurlijk ook over mentale en geestelijke denkvermogens waarmee we primaire reacties en het instinctmatige kunnen beteugelen en in alle wijsheid tot ethische, rechtvaardige en weloverwogen beslissingen kunnen komen die de angst voor tekortkoming, een aanval op ons bestaanszekerheid of in het ergste geval de dood, overvleugelt. Je zou ook kunnen zeggen: de mens is in staat om het aardse (de materie) met het hemelse (de geest) in zichzelf te verenigen. Dit thema van dier en Godmens in één lichaam kunnen we dus verbinden met Cheiron.
Naast een mythisch figuur is Cheiron ook een astronomisch verschijnsel, een planetoïde die ergens boven ons hoofd tussen de sterren staat en daarmee is hij dus bekend bij veel astrologen. Daarnaast word ik me er steeds meer van bewust dat we Cheiron moeten betrekken bij de duiding van de Plutoïden. Hij hoort meegenomen te worden in het aanschouwen van het hele proces waar de Plutoïden mee te maken heeft. In een ander artikel zal ik het over Sedna hebben, die verwantschap toont met Cheiron, maar toch een beetje anders benaderd moet worden.
Cheiron toont ons het verschil tussen het dierlijke instinct en de wijsheid van de ‘goden’. Of anders gezegd: het instinctmatige dat de beweging van zelfbehoud en overleving volgt, tegenover de vrije wil van de ziel die de beweging van onze innerlijke wijsheid volgt (met ziel bedoel ik overigens ons wezenlijke zelf).
Wanneer we ons teveel laten leiden door de angst voor verlies van bestaanszekerheid en de dood (hiermee doel ik op zowel de fysieke kant ervan als ook de symbolische dood van het persoonlijke zelf) dan onderdrukken we tegelijkertijd de vrije oerbeweging van het bestaan. De levenskracht in ons, is geheel anders dan het instinctmatige dierlijke aspect in ons. De levenskracht is niet bang voor de dood en zal altijd willen kiezen voor het vrije bestaan. Angst werkt immers altijd blokkerend en beperkend en tempert de vrije beweging en dus de levenslust.
Wanneer wij echter onder de druk van het instinctmatige proberen uit te komen (angst voor het leven en de dood), kunnen anderen die dit lastig vinden het verlangen naar de manifestatie van levenslust afwijzen. Wanneer deze angst collectief wordt gedeeld, dan moet je van goede huize komen om de heelheid te bewaren. Men zal waarschijnlijk proberen je te overreden om je aan te passen aan de heersende emotionele beleving. Wanneer je de behoeftes van het sociale veld negeert dan zal men mogelijk zeggen (of denken) dat jij je hart niet op de juiste plek hebt.
Cheiron heeft naar mijn mening te maken met het versterken van het immuunsysteem (ons afweersysteem) door te kiezen voor levenskracht (het hogere in de mens) en ons niet van de wijs te laten brengen door onze angst afkomstig uit het overlevingsinstinct. Cheiron kunnen we zien als de stille kracht die in ieder van ons besloten ligt om patronen te doorbreken, de geschiedenis te helen en de verstikkende draden die je belemmeren om een vrije ziel te zijn door te breken
Cheiron moeten we vooral ook systemisch duiden. Wanneer wij iets doen wat het overlevingsinstinct van de ‘groep’ (wij maken allemaal deel uit van systemen. Een familie is een systeem, maar ook een cultuur of een volksstam is een systeem) ondermijnt, kunnen we tegen de kracht van het beschermingsmechanisme (imuunsysteem) van de groep aanlopen. Wij worden dan mogelijk als bedreigende indringers gezien en uit het systeem geweerd. Wanneer jij je niet aan de ongeschreven spelregels houdt (omdat jouw levenskracht je iets anders ingeeft) dan strooi je zomaar onopzettelijk zout in de wond van het collectieve karma. Dat wat we dan mogelijk ervaren, is de pijn van de wond die ook wij vanuit het systeem met ons meedragen. Want ook al proberen we misschien met ons verstand de pijn te ontlopen, wij zullen er toch mee geconfronteerd worden.
Iedere stam, gemeenschap, cultuur of familie heeft zo zijn eigen wijsheid ontwikkeld. Wijsheid die de gemeenschap graag door wil geven aan de volgende generaties. Het probleem is echter dat, hoe goed bedoeld ook, deze wijsheid gebaseerd kan zijn op angst. En vanwege die angst beperken we ook de vrije stroming van het leven.
Wanneer je dit mechanisme niet goed doorhebt, dan kun je verder in de verstrikking raken. Pas als we alles in het juiste perspectief plaatsen kunnen we opnieuw kiezen. De wond uit het collectieve verleden kunnen we niet ongedaan maken. Wel kunnen we met andere ogen eerdere ervaringen beter plaatsen. We kunnen de gebroken draad van het leven gaan herstellen en het leven na de breuk in de draad weer oppakken. En iedere keer wanneer we in de toekomst ergens tegenaan lopen waar ons immuunsysteem bij betrokken is, kunnen we onze aardse en hemelse kwaliteiten met elkaar gaan verbinden. Als dat lukt, hebben we de tactiek van Cheiron de gewonde genezer begrepen.